تاندون آشیل چیست؟

تاندون آشیل یکی از قوی‌ترین واحدهای عضلانی تاندونی بدن است. آشیل اتصال انتهایی دو عضله گاستروکنمیوس و سولئوس است که به استخوان پاشنه وارد می شود.

این واحد عضلانی تاندونی بیشترین نیرو را برای به جلو راندن بدن هنگام راه رفتن فراهم می کند. برای ورزش و فعالیت‌های ورزشی، آشیل تحت فشار زیادی قرار می‌گیرد، زیرا ماهیچه‌ها به سرعت و شدید منقبض می‌شوند تا بدن بتواند با سرعت حرکت کند و بپرد. اگرچه هیچ توضیحی برای اینکه چرا مردم به التهاب محل اتصال تاندون آشیل مبتلا می شوند وجود ندارد، یک موضوع رایج این است که فشار بیشتری به تاندون وارد شده است.

به مانند یک نوار لاستیکی که خشک شده و کشش مکرر نوار لاستیکی منجر به ساییدگی مواد می شود. البته این یک تشبیه کامل نیست و در انسان، تاندون تلاش می‌کند خود را التیام بخشد.

 علائم با درد در امتداد تاندون آشیل، یا بیشتر به سمت پشت پاشنه، جایی که تاندون وارد می‌شود یا در مرکز تاندون ظاهر می‌شود.

مرکز تاندون تقریباً 4 تا 6 سانتی‌متر بالاتر از استخوان پاشنه قرار دارد و ناحیه‌ای است که خون رسانی ضعیفی دارد که به توضیح اینکه چرا بیماران در این مکان دچار این وضعیت می‌شوند کمک می‌کند. ضخیم شدن تاندون با درد در ناحیه پشت پا مشخص می شود. در التهاب تاندون در محل اتصال به استخوان پاشنه ضخیم شدن می تواند با پوشیدن کفش و راه رفتن تداخل داشته باشد. در بسیاری از موارد، شروع یک فعالیت جدید یا افزایش میزان فعالیت ورزشی می تواند با شروع درد همراه باشد. در معاینه فیزیکی، معمولاً ضخیم شدن تاندون قابل مشاهده است که لمس آن دردناک است.

قدرت عضلانی تاندونی تحت تأثیر قرار نمی‌گیرد و یکپارچگی بافت تاندون طبیعی خواهد بود. عکس رادیولوژی برای شناسایی وجود کلسیفیکاسیون در تاندون گرفته می شود، زیرا این امر برای تصمیم گیری برای درمان های موجود تأثیر می گذارد.

MRI آشیل در بسیاری از موارد مورد نیاز نیست، اما در بیمارانی که بهبود نمی یابند یا برای برنامه ریزی جراحی در نظر گرفته می شود. در بسیاری از موارد بیماران قبلا MRI انجام داده اند و اصطلاحات رایج در گزارش عبارتند از: تاندونوزیس، پارگی جزئی، تاندونیت، دژنراسیون که همگی با این وضعیت مرتبط هستند.

پارگی جزئی هنگامی که به صورت مجزا خوانده می شود نگران کننده است، اما مانند پارگی آشیل نیست و بیشتر به مثال نوار لاستیکی بالا شبیه است، جایی که آسیبی به تاندون وارد می شود و بدن سعی در بهبود آن دارد.

درمان مدرن التهاب تاندونی آشیل با مداخله غیرجراحی و استفاده از درمان‌های بیولوژیکی مانند PRP آغاز می‌شود. برای بیماران، درمان با فیزیوتراپی و اصلاح فعالیت بسیار موثر است. درمان برای التهاب تاندونی آشیل به طور خاص با فیزیوتراپی تقویت آشیل تجویز می شود که یک پروتکل اثبات شده برای کمک است.

برای تقویت ترمیم بیولوژیکی تاندون علاوه بر درمان های دیگر، می‌توان تزریق PRP را به تاندون انجام داد تا جریان خون جدید برای بهبود مستقیم تاندون فراهم شود. بالا بردن پاشنه در کفش برای کاهش فشار روی تاندون را می توان در نظر گرفت و اصلاح فعالیت برای جلوگیری از فشار بر تاندون توصیه می شود. در بیمارانی که تسکین کافی نیست، می توان مداخله جراحی را در نظر گرفت.

درمان‌های جراحی از افزایش طول ماهیچه ساق پا تا کاهش فشار روی تاندون، استفاده از سلول‌های بنیادی بیمار برای بهبود بیولوژیکی تاندون، تراشیدن و تمیز کردن بافت آسیب‌دیده تاندونی، بازسازی و جابجایی تاندون آشیل را شامل می‌شود. مناسب ترین نوع جراحی به معاینه و تصویربرداری پیشرفته شما از جمله MRI بستگی دارد.